09 Μάι Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου… Μέρος β’
…Να είσαι προσεκτικός μαζί του και να μην εκμεταλλεύεσαι την αφωνία του, γιατί εκείνος θα βρει τρόπο να επικοινωνήσει μαζί σου…
Πολλές φορές όταν ψάχνουμε για να βρούμε τον εαυτό μας ας ερευνήσουμε τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε. Πλησιάζοντας πιο κοντά στον καθρέφτη της ζωής μας, η οικογένεια μας, οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας, αποτελούν χρώματα της παλέτας της ψυχής μας. Αδυνατώντας να ανακαλύψουμε τα χρώματα μας, τα βρίσκουμε στους ανθρώπους γύρω μας. Όλα τα χρώματα έχουν χαρακτηριστικά. Άλλοτε είναι πιο φωτεινά, άλλοτε πιο σκοτεινά. Το κοινό, όμως, που τα διακρίνει είναι να ανήκουν στην ίδια παλέτα. Σε εκείνη της ψυχής μας.
Οι άνθρωποι αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο όταν έχουμε ομοιότητες στα εσωτερικά μας χρώματα. Τις περισσότερες φορές, όταν συμβαίνει αυτό, γίνεται εύκολο να αναπτύξουμε θετικά συναισθήματα μεταξύ μας. Όταν, όμως, ο ένας καθρεφτίζει στον άλλο την σκούρα πλευρά της ψυχής του, εκεί δημιουργούνται καταστάσεις έντασης και θυμού. Θυμός και φόβος απέναντι στο άγνωστο κομμάτι μέσα μας που βρίσκει τρόπο έκφρασης στον άλλο.
Είναι αλήθεια πως όσα μας νευριάζουν στα χαρακτηριστικά και στη συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας, τυγχάνει κάπου να υπάρχουν μέσα μας αλλά να εκδηλώνονται σε διαφορετικές καταστάσεις της ζωής μας. Τυγχάνει να μην τα έχουμε καλλιεργήσει στο βαθμό που τα άφησε κάποιος άλλος να αναπτυχθούν. Και γι’ αυτό όταν ερχόμαστε αντίκρυ τους κάτι να μας θυμίζουν. Εάν είναι από τα αγαπημένα στοιχεία του εαυτού μας, θα χαρούμε και θα ενθαρρύνουμε τον συνάνθρωπό μας που τα διαθέτει. Αν ωστόσο
είναι από εκείνα, που τα θεωρούμε ως αρνητικά μας στοιχεία, το ίδιο θα τα θεωρήσουμε και στον άλλο.
Παρατηρώντας μας εξονυχιστικά, θα διαπιστώσουμε πως ό,τι θεωρούμε ελάττωμα στον άλλο τις περισσότερες φορές, κάπου, κάποτε, το έχουμε, το είχαμε κι εμείς.
Ενίοτε το καταπιέζουμε, ενίοτε το απελευθερώνουμε.
«Είναι απόλυτα αναγκαίο να αγαπάει κανείς τον εαυτό του, με υγιή αγάπη, για να μπορεί να τον υπομένει και να μην περιπλανιέται»
Νίτσε.
